MartinvanGijn.nl

Beste Koning, zoeken naar een groter “wij”. Ik ben het direct met u eens, en ik begrijp u ook. We zijn in onze schulp gekropen, dat is ook waar. Meer saamhorigheid, is ook waar. Allemaal begrippen die goed klinken, en goed zouden moeten zijn. Dat al deze zaken minder worden heeft een oorzaak. Mensen kruipen niet zomaar in hun schulp. Maar er zijn de laatste zeg vijftien jaar wat dingen gebeurd die “het” volk doet besluiten in andere dingen te vluchten als deze. Begrijp mij goed, iedereen wil dit nog steeds. Daar ben ik van overtuigd. De laatste tijd zijn er wat externe zaken waar wij als volk niets aan kunnen doen gebeurd. Een film maker en kritische persoon in Nederland wordt van zijn fiets af getrokken en zonder omhaal onthoofd met een brood mes. Genade, genade roept hij nog. Het stopt pas als hij in een plas bloed ligt, en in zijn borst een mes steekt met briefje met verklarende tekst. De kop van de romp gescheiden. Als EHBO’r mag u in dit geval beoordelen dat deze persoon dood is. Zijn leven genomen door wat uitspraken, en maken van een kritische film. Een leider van een politieke partij wordt met een magnum van het leven beroofd. Door een milieu activist. Of stond misschien wat heel erg in de weg in ons kikkerlandje met bijbehorende polder politiek. Verschillende aanslagen wereldwijd. België, Frankrijk, Duitsland enz. De kerstmarkt vorig jaar? Gezellig met elkaar kerstinkopen doen. Nog geen grote aanslagen in Nederland. Maar wel veel “verwarde” mensen die insteken op alles wat beweegt, of bedreigen mensen met pistolen, knuppels, zwaarden, en nep bommen. Concerten worden afgelast om verdachte personen en auto’s. Het meest erge is nog dat over het algemeen bitter weinig nieuws hierover later nog naar buiten komt. Eerst roepen dat het vooral geen terroristische aanslag is. Vooral geen namen. Drugs oorlogen op klaarlichte dag. Uitgaande schoolkinderen zien het in levende lijve gebeuren. Handige leraren vertellen de kinderen dat er filmopnamen zijn. Gelukkig worden we al snel voor de gek gehouden, dan went het alvast voor de toekomst. Kinderen zijn niet gek, en weten donders goed wat er aan de hand is. Misschien niet direct. Maar de klap is des te groter als ze het later moeten vernemen van anderen.  Read the rest of this entry →

We zijn wat prikkelbaar de laatste tijd. Ja ik heb over u allen, en ook mijzelf. Hoe komt dit nu toch, terwijl de lente toch in aankomst is. Dus vanwaar al dat kort aangebonden zijn en sjagerijnigheid. Laten we eens beginnen met de lente. Ach het kan slechter, maar na zes maanden herfst willen we nu warmte. het is te vlak allemaal. Geen of weinig vorst in de winter, en de winter is gelijk aan herfst. Geen elfstedentocht, helmaal niet schaatsen. Op de ijsbaan ja, maar dan weer zo’n hoge temperatuur dat er water op het ijs ligt. Dan stort er een vliegtuig neer, met overwegend Nederlanders aan boord die op vakantie of familie bezoek gingen. het mocht niet zo zijn. Volledig onnodig uit de lucht geschoten door een stelletje debiele machtswellustige idioten. Alsof je een kleiduif uit de lucht schiet. Het is erg, wat? Verschrikkelijk! Dat dit kan. Een oorlog die niet de jouwe is, en ook nog eens zo onnodig. Maar weet je wat dan nog erger is. Dat het zo godsgruwelijk lang duurt eer alle lichaamsdelen opgehaald zijn. We laten weer over ons lopen. Alweer een stelletje in groene pakjes met veel sterren en strepen aangeklede misfits die ons wel even zullen vertellen waaneer wij onze eigen mensen mogen ophalen. Door allerlei ongedierte aangevreten en besmeurde resten mogen dan uiteindelijk mondjes maat worden verzameld. En er worden nog resten gevonden. Het is de machteloosheid die ons parten speelt. Je zou er zelf wel heen willen reizen met zo’n Rambo gun. Eentje die je amper kan vasthouden zo groot. Maar je hebt het ervoor over. Éénmaal vragen aan zo’n separatist of je verder mag als je wordt tegengehouden. Het antwoord weet je al, een dikke “nee”. Vervolgens pak je het zware wapen van je rug.

Read the rest of this entry →

President als oorlog misdadiger

Het is al weer twee dagen geleden, maar het gevoel dendert voort. Zoveel onschuldige mensen en kinderen met één druk op de knop om het leven gebracht. Het is niet te bevatten hoor je dan. Maar eigenlijk kunnen we het maar al te goed indenken. De spanning voor je op vakantie gaat. De kinderen die het aanvoelen, en dreinerig zijn of vervelend. De laatste dingen. Tijdschakelaar op de verlichting. Krant tijdelijk stopgezet. Koelkast leeg, tickets uitgeprint. Koffers wegen, labels aanbrengen met het adres. Ook binnenin de koffer mochten ze kwijtraken. Vragen aan de buren of ze de vuilnisbak buiten zetten. Is de taxi geregeld, of de lang parkeren plek. En dan op weg. Het inchecken, nog even wat drinken en wat eten. Wachten op de gate, en dan is daar de altijd onverstaanbare stem die allerlei meldingen heeft die je absoluut niet kunt verstaan. Er staan mensen op, en ook jij staat op. Alle kinderen bij elkaar? Paspoorten gereed? Vriendelijk lachend staan ze u op te wachten in het vliegtuig. Plaatsen opzoeken, bagage in de vakken en dan onderweg. De instructie, je kijkt elkaar aan. Beetje spannend, maar leuk. De kinderen zijn nog wat beweeglijk, maar straks een film. Dan een paar mensen op de grond die spreken in het Russisch. Ze zijn zo blij met hun pas verworven leger outfit. Ze voelen zich echt man, geleid door iemand met een nog grotere ego. Read the rest of this entry →