Posts Tagged ‘office’

De dremel

De Dremel

Ik had vandaag een stuk kunnen schrijven over de val van het kabinet. Maar daar ga ik u niet mee vervelen. Ik had belangrijker werk te doen vandaag, veeel belangrijker. Gras maaien. Eerst nog op buien radar gekeken, en kon nog net. Het was nog goed nat, maar ach. Het moet een keer gebeuren. Nu was het gras al goed hoog geworden, dus een tweede accu moest er aan te pas komen. Tot zover ging het goed. Om onder het tuinbanken te kunnen maaien moest deze even aan de kant. Toen ik hem verplaatste viel deze spontaan uit elkaar. Hardhout kan toch verrotten op de lange duur. En ik sleepte hem naar het terras. Na het grasmaaien rekenen we daar wel mee af. Na nog wat katten drollen te hebben ontweken met mijn wolf maaier was de klus geklaard. Zo, de tuinbank stond er zielig bij. Het leek wel of hij “O” benen had gekregen. Hoe lang hebben we deze nu eigenlijk al. Heel lang! Gemaakt van hardhout, dus brand goed. Ik besloot hem maar te cremeren. En wel vandaag. Want het hout voor de open haard is op, en moeders heeft het nog steeds koud ’s avonds. Met de hand zagen is leuk, maar ik heb hier de kettingzaag voor. Grof geweld zou het worden. Even zo’n ahgrr moment. Nog genoeg olie in het apparaat, dus het kon gebeuren. Altijd een machtig gevoel als dat geweld zo’n bankje sloopt in korte tijd. En net als je dan denkt ik moet oppassen voor de schroeven zit je er op één af andere manier midden in. Einde van het glorie moment, en een zaag met botte tanden. Eerst maar de rest kort zagen, gaan we zo wel de zaag slijpen. Na de laatste levenstekenen uit het bankje te hebben geperst de zaag bekijken. En inderdaad, bot als Sinterklaas zijn reet. Nu heeft de man van de gereedschap winkel mij op het hart gedrukt om niet zelf de ketting te slijpen. Maar kom, zo moeilijk is dat niet. En met het kleine slijpschijfje van m’n dremel zo gepiept. Wel heel voorzichtig, want je slijpt er zo een tandje af. Kan er alsnog een nieuwe ketting op. Buiten op de tuintafel, bril op. Want het zicht wordt minder met de jaren. En het daglicht scheelt dan wel. Op het eerste tandje een zwart streepje gezet. Anders slijp je alles twee keer voor je het weet. Net aan het vierde tandje bezig als ik merk dat mijn dremel ineens van toerental veranderd. Doet hij anders nooit. Ik dacht nog aan een algehele stroomstoring, want aan mijn dremel kan het toch niet liggen. Hoeveel jaar heb ik die ook al weer? Tien, of.. Ja, heel lang al weer. Je kan gewoon niet meer zonder. Als alweer het toerental veranderd ruik ik ook een ozon lucht. Zeer herkenbaar. Na onweer ruik je het ook wel eens, een metaalachtige lucht. Dus al draaiende duw ik de dremel onder m’n neus. En net als ik er aan wil ruiken een felle pats, en bijbehorende flits. Maar goed dat ik geen snor heb. Zo dat was het dan, einde van de dremel. Over en uit, ook naar de eeuwige jachtvelden. Read the rest of this entry →

23

04 2012