Posts Tagged ‘kinderen’

President als oorlog misdadiger

President als oorlog misdadiger

Het is al weer twee dagen geleden, maar het gevoel dendert voort. Zoveel onschuldige mensen en kinderen met één druk op de knop om het leven gebracht. Het is niet te bevatten hoor je dan. Maar eigenlijk kunnen we het maar al te goed indenken. De spanning voor je op vakantie gaat. De kinderen die het aanvoelen, en dreinerig zijn of vervelend. De laatste dingen. Tijdschakelaar op de verlichting. Krant tijdelijk stopgezet. Koelkast leeg, tickets uitgeprint. Koffers wegen, labels aanbrengen met het adres. Ook binnenin de koffer mochten ze kwijtraken. Vragen aan de buren of ze de vuilnisbak buiten zetten. Is de taxi geregeld, of de lang parkeren plek. En dan op weg. Het inchecken, nog even wat drinken en wat eten. Wachten op de gate, en dan is daar de altijd onverstaanbare stem die allerlei meldingen heeft die je absoluut niet kunt verstaan. Er staan mensen op, en ook jij staat op. Alle kinderen bij elkaar? Paspoorten gereed? Vriendelijk lachend staan ze u op te wachten in het vliegtuig. Plaatsen opzoeken, bagage in de vakken en dan onderweg. De instructie, je kijkt elkaar aan. Beetje spannend, maar leuk. De kinderen zijn nog wat beweeglijk, maar straks een film. Dan een paar mensen op de grond die spreken in het Russisch. Ze zijn zo blij met hun pas verworven leger outfit. Ze voelen zich echt man, geleid door iemand met een nog grotere ego. Read the rest of this entry →

19

07 2014

Na lang denken

Na lang denken

Mensen gaan relaties aan. Mensen willen liefhebben, althans de meeste dan. Luisteren naar elkaar. Dezelfde interesses, dezelfde muziek. Of niet, maar kun je verliefd worden op bepaalde „trekjes” of uitdrukkingen. Op de manier waarop ze loopt, de manier waarop ze haar haren droogt. Het zijn ogenschijnlijk geen gekke dingen, maar dingen waar je van bent gaan houden. Hij/zij behoeft geen kampioen te zijn in schaken, dammen of judo. Een kus in je nek in het voorbij gaan, terwijl ze een glaasje rode wijn naast je neer zet. Ze raakt je arm aan. God, wat kan ze toch koude handen hebben. Maar dat komt straks weer goed. Een beetje wijn, een beetje open haard. Het komt weer goed. Er zijn kinderen, kleinkinderen, en nog meer aangetrouwde kleinkinderen. Elkaar vrij laten, maar toch dicht bij elkaar. Niemand heeft de wijsheid in pacht. Als je ver weg bent, en hoor je dat bekende liedje. Dat je de ander aankeek, en van geen tijd meer wist. De elektrische vonk toen de lippen elkaar raakten. Was het dit moment? Was dit het juiste moment? De vraag vervaagde bij de lichte druk van elkaars lippen. Een stukje terug, en weer naar elkaar. Nu met meer vertrouwen, en wat langer. Je mond een klein beetje open, het geluid valt weg. Als staat de muziek toch keihard aan. Maar niet voor jullie. Jullie horen niets meer. Het is alleen nog voelen en aftasten van deze pure chemie. Ogen worden zwarte gaten die niets ontziend alles opzuigen. Twee zielen smelten samen, niets is sterker. Of toch? Verbindingen worden zwakker.

Read the rest of this entry →

24

04 2014

Het boodschappen briefje

Het boodschappen briefje

Vanmiddag lag van een vorige gebruiker van ons karretje het volgende briefje:
‘Stoelkussen hoesjes, koekjes, rouwkaarten’. Ik begin dan direct te denken wat voor leed zit hier achter? Of helemaal geen leed. Maar het volgende zou gebeurd kunnen zijn. Kees en Astrid woonden alweer bijna tien jaar in hun nieuwe huis. Ze hadden jaren hiervoor gespaard om dit te kunnen bouwen. Ze wilden eigenlijk eerst kinderen, nog voor ze getrouwd waren. Woonden in een huur huisje met aansluitend tuintje. Voor hun was dit al ruim voldoende om aan kinderen te denken. Ze oefenden wat af zal ik maar zeggen. Het maakte niet uit, een kindje was altijd welkom. Maar na twee jaar spontaan doen was de lol er toch aardig af. Bedoel, niet dat ze elkaar niet meer leuk vonden. Maar er zou onderhand iets gebeurd moeten zijn betreft de bijtjes en de bloemetjes. Toen kwam de tijd van alles goed doen. Op het eten letten, alles gezond. Niet te laat naar bed toe. En ja, ook de eisprong werd nauwlettend in de gaten gehouden. Hij was er zelfs al een keer voor naar huis gekomen midden op de dag. Maar het hielp allemaal niets. De dokter stelde een onderzoek voor beide voor. Hieruit kwam voor beide het nieuws als bij donderslag. Bij haar was de ontwikkeling tijdens de jeugd niet goed gegaan. Er waren verschillende vernauwingen. En bij Kees was het al niet veel beter. Read the rest of this entry →

13

05 2013

Aangepraat schuldgevoel door onze regering

Aangepraat schuldgevoel door onze regering

Hoe heeft het zo mis kunnen gaan? Een aaneensluiting van opdringen van schuldgevoel door de jaren heen. Uh, wat zeg je nu? Waar gaat dit over? Ja, het sluipt er langzaam in. Het begon ergens met het schuldgevoel iedereen moet werken. Want als je afhankelijk bent van je partner, dan ben je een “nul”. Iemand die niet in de maatschappij staat, en telt dan niet mee. Je zou je schuldig gaan voelen om te gaan stemmen. Nee, volgens ons algemeen denkbeeld ‘dat ons is ingebeeld’ moet iedereen werken. Kinderen tussendoor ter aarde brengen. En dan weer snel aan het werk. We brengen ze naar de kinderopvang, en geven deze alle gelegenheid onze kinderen te vormen naar hun zin in de eerste levensjaren. Wel eens over nagedacht? Want ja, een moeder of vader die thuis zorgt dat alles voor elkaar is. Dat de kinderen thuiskomen, en hun verhaal kwijt kunnen. Een kopje thee met een koekje. Een huiselijk gevoel te geven, saamhorigheid. Met een beetje mazzel was oma nog even langs gekomen. Nee, getverderrie. Wat een raar idee! Nee veel beter werk je de hele dag. Worstel je om vijf uur door het vastgelopen verkeer heen. En haal je kinderen uit de opvang. Snel nog even een boodschap scoren, en dan snel naar huis. Of nee, dan moet ik ook nog koken. Zal ik hier direct maar de kant en klaar maaltijd meenemen. Of bestel ik het thuis op één van de “vet eten .nl” eten bezorg sites. Of gooi er nog een smakelozer pizza in de oven. De partner is ook al thuis, of staat nog even vast in het verkeer. Beide natuurlijk een auto, want je moet onafhankelijk zijn. Nee, lees je zult onafhankelijk zijn. Want het hoort zo. Toch? Niet dan? Geen tijd voor de kinderen, amper tijd voor elkaar. En al helemaal geen tijd voor jezelf. We moeten alles, we mogen niets meer. De kinderen bij de opa en oma. Welnee, die werken ook beide! En gelukkig steeds langer. Hebben die tenminste geen “last” van de kleinkinderen.

Read the rest of this entry →

07

09 2012

Kinderen op tanks

Kinderen op tanks

Vanavond probeerde ik wat beter beeld te krijgen. Er zat hier nog een beetje sneeuw in. Met het oog op morgen, voetbal. Zou het nog wat worden? Als testbeeld stond het late journaal aan. Dan zie ik ineens kinderen zitten op een tank. Er was geen geluid bij, en ik dacht nog. Goh, wat leuk. In mijn prille jeugd ben ik ook nog wel eens op een tank gezet door mijn vader. Het was er eentje die al lang niet meer werkte. Maar nu zie ik die tank ook rijden op het journaal. Is dit niet een beetje gevaarlijk dacht ik ook nog. Het geluid wat harder gezet om te horen waar het over gaat. Mijn maag draait om als ik de ware reden hoor. Ter bescherming van de soldaten binnen in de tank. In wat voor wereld zijn we terecht gekomen. Net als je denkt kan het nog gekker, wreder, meedogenlozer zie je dit. Misselijk makende beelden. Het volgende beeld is van kinderen die het niet overleeft hebben. Ze lijken wel te slapen. Eentje weggekropen in een laken. Ik zag mijn eigen kinderen vaak zo liggen. Als we samen ’s avonds laat nog even de slaapkamerdeur op een kier hadden. Nog even genieten, en keken elkaar hierna zonder iets te zeggen aan. Heel rijk voel je je dan. Maar hebben deze kinderen nog wel ouders? Ja zelfs om deze zo te zien liggen. Ze lijken te slapen, nee deze slapen niet. Dit verraad het bloed wat aan hun kleertjes kleeft. Net zo als op de wanden van hun kamertje. Oorlog, oorlog om vrij te zijn. Deze kinderen zullen het niet meemaken. Maar vrij zijn ze nu wel. Ze hoeven niet “meer” leed mee te maken. Hopelijk zijn zij vrij in een volgend leven. Ik kijk naar het beeld. Bijna geen sneeuw meer. Read the rest of this entry →

13

06 2012

Ode aan de leraar

Ode aan de leraar

Uithoudingsvermogen, gezag, vrolijk, gevat, stand houden. Natuurlijk hebben sommige dit van huis uit. Maar niet iedereen is ooit zover gekomen. Is dit wel aan te leren? Om elke dag toch weer te inspireren. Om toch weer die leerstof interessant te maken. Hoe anders gaan ze nu dan om met kinderen tussen vijf en tien jaar. Fantastisch. Wij moesten tafels opdreunen, geschiedenis was dodelijk saai. Jaartallen onthouden. Dit was pas belangrijk. Gelukkig is het nu zoveel beter geworden. Als je naar de volgende klas gaat moet je door een poort heen. Fysiek bedoel ik. Door een kozijn met een trap. Onder luid gejoel van de andere kinderen en de leraren. Een heel feest. Wat was het bij mij vroeger dan dodelijk saai. Het enige dat bij ons nog iets had was kerstfeest. Een toneelstuk. Er waren meer kinderen dan te vergeven rollen. Dus werden er wat rollen bij verzonnen. Er stonden blijkbaar veel bomen in Jeruzalem. Want ik was er eentje. M’n armen waren takken. En mocht ze niet bewegen. Kun je het voorstellen? Minuutje of twintig met je armen opzij. Read the rest of this entry →

21

03 2012

De laatste helikopter voor Kerstmis

De laatste helikopter voor Kerstmis

Paul had net een vracht met speciaal voedsel op het platform afgeleverd. Het was bedoeld voor de speciale kerst maaltijd aan boord van het olie productie platform. Het platform staat zo’n tachtig kilometer voor de kust van Brazilië. Nu snel terug, en naar huis toe. Dit was ook nog twee dagen reizen. Aansluitend was Paul dan drie weken vrij. Z’n gedachten waren al thuis. Hij dacht aan zijn kinderen en kleinkinderen. Allemaal weer bij elkaar. Eens per jaar was het dan heel druk in huis. Maar dat hoorde er gewoon bij. Al die stemmen door elkaar van de kleinkinderen. Van hoog tot laag. Af en toe een kreet van de kinderen of het wat rustiger kon. Normaal vlogen ze altijd met z’n tweeën. Maar zijn collega zou anders een vliegtuig later moeten nemen. En Paul had hem weg gestuurd. ‘Ga jij nu maar. Ik red die laatste vlucht wel alleen.’ Op de heenweg was net al slecht weer geworden. Maar een helikopter kan heel wat verdragen. Maar wat hij nu zag op zijn radarscherm werd hij niet blij van. Donkerrode wolken partijen. Dit betekend onweer. En in dit gebied kan het aardig tekeer gaan. Paul besloot maar een stuk om te vliegen. Tikte eens op zijn brandstof meter. Dit moest nog makkelijk gaan. Paul droomde weer half weg denkend aan thuis. Grote kerstboom, met alle cadeaus eronder. Kerstmuziek op de achtergrond. Maar ineens een grote lichtflits. ‘Wat krijgen we nu? Komt dat slechte weer mee of zo?’ Paul draait snel aan het knopje van zijn radar scherm om wat uit te zoomen. Plots breekt het zweet hem uit. In plaats dat er beter weer zou zijn aan deze kant. Leek dit nog tweemaal zo erg. Brandstof om nog eens om te vliegen was er niet meer. Dus was het nu recht door het onweer heen. Hij maakte een flauwe bocht naar rechts, om met de neus recht tegen het front in te vliegen. Na één kilometer is het al raak. Heftige luchtbewegingen zorgen dat de helikopter als een steen naar beneden valt. Om vervolgens weer met een noodgang omhoog te vliegen. Read the rest of this entry →

23

12 2011

Blij een muts te zijn

Blij een muts te zijn

“Muts” is blijkbaar de benaming van een vrouw die gewoon haar leven leeft, echtgenoot en kinderen heeft. Probeert daarbij nog wat financieel bij te dragen. En zorgt dat het gezinsleven rustig doorgaat.
Schrijfster van het “mutsenparadijs”. Gisteren bij Paul en Witteman. Eigenlijk wilde ik een ander kanaal op zetten. Want maar zelden heb ik zo’n stortvloed van beledigingen gehoord aan één stuk. Hoeveel onzin kan iemand uitkramen. Ik had een zeer plaatsvervangende schaamte over mij gekregen. Vrouwen met een gezin die hun best doen in wat voor opzicht dan ook. Dienen geprezen te worden. En niet de grond in getrapt door een onbenullig stuk vreten. Zo dat is er uit. Ode aan de vrouwen die de eindjes aan elkaar knopen. Die het thuis gezellig maken, en lekker kunnen koken. Die ervoor zorgt dat de kinderen opgroeien in een liefdevol gezin. En achter haar man of vrouw staat. Wat zou hier mis mee zijn? Read the rest of this entry →

29

10 2011

Treinen genoeg

Treinen genoeg

Hij was amper veertig, en zag er keurig verzorgd uit. Niets op aan te merken. Gewoon, spijkerbroek Polo shirt, en een paar gemakkelijke schoenen. Daar lag het niet aan. Maar in zijn hoofd heerste wanorde. Zijn relatie was vijf jaar geleden beëindigd Twee zoons en een dochter waren er uit het huwelijk ontstaan. Het was pure liefde en hartstocht geweest. Maar hoe heeft het zo mis kunnen gaan? Het is niet dat ze elkaar niet meer mochten, niet meer van elkaar hielden. Dat was het eigenlijk niet. Beide een drukke baan, en wisten niet meer waar de dag begon of stopte. Er was ook niemand anders, maar de vonk was er niet meer. Het voelde nog als broer en zus, anders was er niet meer. Totdat het verlossende woord er uit kwam. Vijf jaar geleden. Het perron was leeg, en somber. Hoge bomen aan weerszijde maakte dit nog dramatischer. Zijn kinderen zag hij niet veel meer. Ondertussen in de pubertijd, en is sowieso een moeilijke tijd. Het lag ook niet aan zijn kinderen. Maar een vader die nooit vrolijk kan zijn zoek je niet al te vaak op. Een andere relatie was er nooit meer van gekomen. Niet dat hij nooit meer een poging had gedaan. Maar na een paar keer word je steeds onzekerder. En denk je dat je het niet meer kan op één of andere manier. Maar vandaag was hij ingetogen vrolijk. Vandaag had hij zijn besluit genomen. Hier zou zijn leven eindigen. Voor hem hoefde het niet meer. Niet meer de schijn ophouden. Geen bakken met pillen meer slikken. Het is mooi geweest. Sorry god, of wat er eventueel is. Had je maar een beter stel hersens moeten meegeven. Één sprong, en weg. Weg naar de vrijheid. Het station scheen leeg te blijven tot de volgende trein. Maar het kon hem ook niet schelen wie erbij zouden zijn. Vrij onbeschoft, dacht hij. Maar dan ben ik er toch niet meer. Thuis had hij een duidelijke brief achtergelaten. Daar moesten ze het maar mee doen. Nog geen trein te bespeuren, hij moest nu toch snel komen. Op de grote digitale klok sprong het volgende cijfer voor. Nog vier minuten, dan was het zover. Bijna aan het eind van het perron. Niemand zou het verder opvallen.

Read the rest of this entry →

25

09 2011

Kinderen zijn onschuldig

Kinderen zijn onschuldig

Kinderen zijn onschuldig, of niet? Wel eens een pasgeboren baby in je handen gehad? Daar zit toch geen kwaad bij. Dat is toch geweldig, zo klein kwetsbaar onschuldig. Ze ruiken zelfs onschuldig. Of naar poep. Maar dan gaat het al snel. Het is als een harde schijf van een PC. Alles wat je er op zet kun je er ook weer afhalen. Maar een klein beetje blijft altijd achter. Het is de vorming van een kind. Wij dragen daar als ouders voor een heel groot gedeelte in bij. Goed bedoeld geef je hun het beste, en probeert alles goed te doen. Maar we zijn niet perfect. Er bestaat geen goed handboek hoe voed ik een kind op. En waarom niet? Omdat elk kind anders is. Elke situatie is anders. Het is veel improviseren. Iedereen wil zijn kind ideaal opvoeden, maar kan niet altijd. Invloeden van buitenaf, TV, school, vrienden. Ooit wel eens een normaal persoon ontmoet? En beviel het? Maar het geeft ook niet. We kunnen niet allemaal gelijk zijn. Het zou toch een saaie wereld worden. En sommige ontsporen totaal. Maar durf jij een schuldige aan te wijzen? Ik niet. En er komt ook wel eens een kras op de harde schijf die niet meer te verwijderen is. Haat ontstaat niet vanzelf. Read the rest of this entry →

09

09 2011

Vertrekken

Vertrekken

Altijd ergens naartoe. Vertrekken, op vakantie, naar een nieuw huis, een nieuwe baan. We vertrekken altijd wel ergens heen. Als je vertrekt heb je altijd “dat” gevoel. Verwachting, opluchting, gevoel van iets achterlaten. Maar ook twijfeling, doe ik er goed aan? Is het echt beter waar ik heen ga? Heb ik niet te snel beslist? Wie laat ik achter, en met wat voor reden. Is er een goede reden? Maar die is dan meestal alleen voor jezelf. Maar andere behoeven jou mening niet delen. Ook al zou je het graag willen. Heb je niets vergeten? Paspoort, CV, of alleen je goede zin. Want je gaat op vakantie. Oh, maar dan is het niet erg. Je komt weer terug, iedereen weer blij. Maar dat hangt natuurlijk ook af of die goede zin er altijd al was. Waarom gaan we op vakantie? Voor het goede weer? Maar dan is het thuis toch ook vaak goed. Of is het de andere lucht, andere hoogten? De ander taal andere gewoonten, anders eten. Anders ruiken, en lekker warm zeewater. Read the rest of this entry →

08

07 2011