Archive for the ‘Ode aan…’Category

Geen afscheid

Geen afscheid

Het is moeilijk als je iemand goed hebt gekend. Iedereen gaat dood, en je weet niet wanneer. En dat is maar goed ook. Maar soms zou het toch wel even een week van tevoren willen weten. Gewoon een laatste bijeenkomst, een feestje, laatste afspraken. Nog eens even omhelzen, en dan weten dat je hem niet meer levend zal terug zien. Niet fijn, het was blijkbaar zijn tijd. En je hebt er vrede mee. Dood gaan we allemaal. Echt, tot nu toe altijd gelukt met alle mensen op de wereld. Geen uitzondering daar gelaten. Dat is dan weer prettig om te weten. Je kunt een zak met geld hebben waar je niet overheen kunt kijken. Maar uiteindelijk helpt het ook niets. En maak ik het nu zelf mee. Nee, niet dood. Anders was het een beetje vreemd dit verhaal te lezen. Maar een collega waar je toch veel mee deelt. Iemand vlak voor zijn pensioen. Na veertien dagen aan boord stap je met z’n allen in de helikopter naar huis. Je groet, gedag, tot de volgende keer. En dan na een week dat telefoontje. Hij is er niet meer. Seconden werk naar je hoort, en weg. Read the rest of this entry →

06

04 2014

De puist

De puist

Eerst denk je nog dat je pijnlijk haar hebt. Je voelt met je hand over je hoofd. Alles voelt strak aan, alsof iemand een latex handschoen over je hoofd heeft getrokken. Het wordt steeds duidelijker, er groeit iets mooi’s onder de bescheiden dot haar. Je gaat naar bed, en hoopt dat het morgen weer normaal is. Maar je weet dat dit niet gaat gebeuren. De bevestiging is er s’morgens al snel. Je probeerde de pijnlijke plek te betasten. Als je aankomt op de top van deze vulkaan in wording, gaat er een rilling van pijn door je heen. Is het echt, en je voelt nog eens. Jaaaa, het is echt zo. Je pakt je I phone, en maakt een foto op gevoel. Allemachtig, moet ik deze geen naam geven? Mannelijk of vrouwelijk? Gedurende de dag probeer je steeds deze pijnlijke Etna te ontzien. Maar het werkt averechts. Bij alles wat je doet als een magneet aangetrokken tot deze uitwas. Je trekt eens met je wenkbrauwen. Zelfs dat is pijnlijk. Er naar wijzen is al pijnlijk. Je hebt geen hulp, je wilt er eigenlijk niemand bij hebben. De foto sprak al boekdelen. Maar dan voel je daadwerkelijk iets stromen. Nee, het is geen verbeelding. Je pakt een stukje papier, en alsof je een kuikentje wilt aaien zakt het stukje papier. Read the rest of this entry →

03

02 2014

De geest is oppermachtig

De geest is oppermachtig

Dat hoor je toch altijd? Met de geest bedoelen we dan iets wat ergens in die grijze massa woont. Want geloof mij, men is er nog steeds niet achter hoe die grijze massa exact werkt. Nu ben ik zelf natuurkundig ingesteld, en bij mij moet er altijd wel tastbaar bewijs zijn. Kijk, ook al staan er misschien dertig miljoen filmpjes van UFO’s op YouTube. Dit wil nog niet zeggen dat er buitenaards leven is. Maar met zo’n 500.000 miljard sterren om ons heen, waarvan onze zon er eentje is. Zou het toch heel bijzonder zijn dat leven alleen hier ontstaan is. Dat hebben wij weer. Maar landing van een vreemd ruimteschip, en nadere kennismaking zou dan zeer gewenst zijn. Nu bestaan er mensen die het dan nog niet geloven, maar goed. Sceptische mensen heb je altijd, en is niets mis mee. Tot dat het in het extreme wordt doorgevoerd. Stroom kun je ook niet zien, maar steek je vinger in een stopcontact. En voelen zul je het dan zeker. Zoiets had ik dus vorig jaar. Iemand vertelde mij dat ik andere mensen kon helpen. Ik zei, natuurlijk. Dat doe ik al. Wasmachine stuk, auto wil niet starten, kunstwerk in de overbuurman zijn tuin gelast. Kijk, ik ben de slechtste niet. Maar dit was niet wat Tessa bedoelde blijkbaar. Nee, mensen helpen met pijn en andere gebreken. Nu moet u weten dat ik best open sta voor paranormaal en dergelijke. Ik heb tenslotte best vreemde dingen meegemaakt. Maar mensen beter maken zonder pillen, of operatie ging mij heel erg te ver. Read the rest of this entry →

23

07 2013

Ode aan de opticien

Ode aan de opticien

Geheimzinnige apparatuur waar je doorheen kijkt, met of zonder kleur. Letters zijn zijn wazig en dan weer scherp. Zachtjes klikken de glaasjes voorbij, totdat de juiste is blijven hangen. Ik kijk verlekkerd naar al dat moois voor mij. Ik probeer mijn kin op het steuntje te houden maar glij er steeds af. Ik ruik iets goeds iets lekkers, maar ik kan het nog niet helder zien. Nog even en dan is het zover.
‘Hoe zit deze, en deze? En de kleur, wat vindt u van de kleur?’. Volgens mij is diepgroen wel goed voor mij. Maar ik zie nog niets, er zitten geen glazen in. Ik wil er glazen in, ik wil het helder kunnen zien. Read the rest of this entry →

01

08 2012

Ode aan de nachtdienst

Ode aan de nachtdienst

Als de anderen naar huis gaan, ga jij aan de gang. Iemand moet het doen, nietwaar? Er zijn nu eenmaal bepaalde zaken die altijd doorgaan. Vanwege het proces, of om de andere mensen te voorzien van licht, water, en vele andere zaken die niet s’nachts moeten of kunnen stoppen. Als anderen heerlijk liggen te knorren laat jij van je horen. Van station naar station vloeit de stroom voort door kabels en schakelaars. Het is donker, maar toch is er licht. Water klettert de pompen door, en als een lange waterslang vloeit het door de buizen. Schoon helder en best wel koud. Vele wachtende kubieke meters verdringen zich voor elke kraan, en wachten op die ene handbeweging linksom. Een bad, wasmachine of douche. Een pot koffie of thee, of drink gewoon uit de kraan. De bakker laat het bij zijn beslag. Broodjes moeten klaar. Klaar voor de volgende morgen, een nieuwe dag. Productie lijnen razen voort, plastics kunnen niet stoppen. Ze moeten door. Als een dikke brij baant het zich een weg door vele vormen en modellen. Elke seconde een beker, kopje of vaas. Read the rest of this entry →

10

06 2012

Ode aan de zon

Ode aan de zon

Al vier miljard jaar sta jij daar te schijnen. Hij zei licht, en daar was licht. Lang daarvoor was er blijkbaar genoeg waterstofgas bij elkaar gekomen. Dichter en dichter door de zwaartekracht bijeen. Temperaturen lopen op, en komen tot een kritisch punt. Volkomen spontaan start de kernfusie. Vanaf dit moment is er geen weg meer terug. Een ster is geboren. Met heftige uitbarstingen komt een reus tot leven. Al golvend banen de miljoenen graden heet plasma zich een weg naar buiten. Om langzaam af te koelen tot wat mildere temperaturen. Nou ja, mild. Nog steeds een dikke zesduizend graden. De rotsachtige planeten worden verwarmd door zijn stralen. En ondergaan in snel tempo veranderingen. Voor ieder wat wils. Maar voor Venus wat het iets te veel van het goede. Op Venus kun je geen water drinken. Alles wat er eventueel was is verdampt. Lood kun je daar wel drinken. Want dit is vloeibaar, maar ligt wat zwaar op de maag. Mercurius staat het dichts bij de zon. En is zo kaal als de maan. In één seconde leggen we daar het loodje, om maar even bij het lood te blijven. Op Mars is het dan in vergelijking een stuk beter. Lang overeind staan doe je er ook niet. Maar de temperaturen zijn wat milder. Je hebt wel in vijftien minuten ijsblokjes. Maar tijd om er wat drinken bij in te schenken heb je toch niet. Maar een stapje terug is de aarde. Tussen Venus en Mars in. Toeval of niet, dit is de beste plek in ons zonnestelsel. Een beetje zon niet te veel. Het water is vloeibaar, en daardoor drinkbaar. Read the rest of this entry →

03

04 2012

Ode aan de leraar

Ode aan de leraar

Uithoudingsvermogen, gezag, vrolijk, gevat, stand houden. Natuurlijk hebben sommige dit van huis uit. Maar niet iedereen is ooit zover gekomen. Is dit wel aan te leren? Om elke dag toch weer te inspireren. Om toch weer die leerstof interessant te maken. Hoe anders gaan ze nu dan om met kinderen tussen vijf en tien jaar. Fantastisch. Wij moesten tafels opdreunen, geschiedenis was dodelijk saai. Jaartallen onthouden. Dit was pas belangrijk. Gelukkig is het nu zoveel beter geworden. Als je naar de volgende klas gaat moet je door een poort heen. Fysiek bedoel ik. Door een kozijn met een trap. Onder luid gejoel van de andere kinderen en de leraren. Een heel feest. Wat was het bij mij vroeger dan dodelijk saai. Het enige dat bij ons nog iets had was kerstfeest. Een toneelstuk. Er waren meer kinderen dan te vergeven rollen. Dus werden er wat rollen bij verzonnen. Er stonden blijkbaar veel bomen in Jeruzalem. Want ik was er eentje. M’n armen waren takken. En mocht ze niet bewegen. Kun je het voorstellen? Minuutje of twintig met je armen opzij. Read the rest of this entry →

21

03 2012

Ode aan de kok

Ode aan de kok

Elke dag maar weer wat verzinnen. Hoe blijf je origineel, en maak je nog lekker eten ook. Je kan het niet iedereen naar de zin maken. Hoeveel je ook kookt. Pannen groot en klein, er kan maar één echte kok zijn. Vlees of vis maakt je niet uit. Het ene moet lang en het andere kort. Dat is de kunst van een lekkere vis of biefstuk. Groenten uit de grond, en van de grond. Met de prachtigste tomaten rood en rond. Salades vullen schalen tot aan de rand. Compleet met zalm, en garnalen. De toastjes gaan van hand tot hand. Maar de winter komt er weer aan. En er zal weer erwtensoep en stamppot zijn. Met heerlijke rookworst en doorbakken spek. Desnoods met een glas wijn. Eten moeten we altijd maar weer. Morgens middags, en ook wat fruit. Het maakt niet uit, dan een appel dan een peer.

Read the rest of this entry →

12

09 2011

Ode aan de kraan

Ode aan de kraan

Altijd sta jij daar maar, en maakt je rondjes. Dan weer links om, en dan weer rechtsom. Het verveelt je nooit, en sta weer klaar voor de volgende boot. Met je lange boom op en neer, regen en wind kunnen je niet deren. Steeds weer vreemden aan je hendels. Soms grote, soms kleine handen. Krampachtig of heel ontspannen maken ze grote krachten in je los. Kabels spannen zich, en kletteren rond je trommels. Containers vaten of bundels pijpen glijden door je grote haak. Hydraulische olie perst zich door je slangen. En machtige cilinders banen zich een weg omhoog. Read the rest of this entry →

18

03 2011

Ode aan de lepel

Ode aan de lepel

Wat valt er nu over een lepel te schrijven. Dit moeten we eens oplepelen. Wie zou op het eerste idee gekomen zijn. Natuurlijk zal dat best ergens staan. De eerste lepel uitgevonden  door…. Maar ik bedoel, wie heeft het allereerste idee gehad? Een goed gevormde tak, die als graafgereedschap werd gebruikt. Later dacht deze persoon, kom ik schep eens een stukje vlees op. En waar vanaf dan? Waren er al borden ook? Ergens iets opleggen zou best al veel eerder uitgevonden kunnen zijn. In Japan hebben ze eetstokjes. Wel eens mee gegeten? Je kunt er leuk mee trommelen, maar eten valt mij een beetje tegen. Echt wel eens geprobeerd hoor, maar bij mij gaan ze steeds in spagaat. Read the rest of this entry →

08

03 2011

Ode aan de kapper

Alle kleuren komen voorbij, donker zwart blond en grijs. Iedereen wil wat anders, maar meestal wel het zelfde voor hun eigen haar. Vingers gaan vliegensvlug heen en weer. Zo snel, de schaar is maar een schaduw. Voor iedereen een goed woord, en gesprek. En altijd weer een glimlach. Klanten worden behandeld met een vriendelijk woord, en een vers bakje koffie of thee. Haar valt voordurend in het rond, maar niemand klaagt, het blijft op de grond. Zomer winter gaat voorbij, weer wat korter of langer zelfs al ben je zwanger.
Read the rest of this entry →

04

02 2011

Ode aan de Roparun

Stap voor stap, nog zoveel te gaan. Het belangrijke bericht moet op tijd worden gebracht. Spieren spannen zich samen. Elke cel doet zijn werk, en opgeslagen energie komt vrij uit het lichaam. Dan op het eind van de rit verstarren de spieren, en het gezicht spreekt boekdelen. De strijd is beëindigd, en het bericht bekend. Zo was de eerste run een feit. Maar na vele eeuwen nog steeds een gevecht, maar dan vaak voor andere doelen. Nobele doelen voor een minderheid, maar nog altijd nodig. Zij voeren hun eigen oorlog zonder omkijken. Vooruit moeten zij, voor elke dag nieuwe hoop. Sommige winnen deze oorlog, en voor andere nog steeds niet. Sterven van ouderdom overkomt iedereen die niet eerder gaat. Maar sterven om een ongrijpbaar iets komt altijd te vroeg, en nooit te laat. Read the rest of this entry →

22

01 2011