Archive for september, 2014

Gisteren, wat een dag!

Gisteren, wat een dag!

Het begon ’s morgens al. Kijk uit het raam en alles grijs, geen zon. Vervolgens kijk ik naar door mijn zelf vers geverfde vensterbank recht voor mij verwachtend een mooi wit vlak te zien zoals ik hem gisteren toch had achtergelaten. Maar nee, verschillende spinnen poep hopen in de verse verf. die krijg je er niet meer uit. en ook al roei ik alle spinnen rond mijn huis uit. Dan zullen deze niet meer wegtrekken. Ik begin direct over de zin van ons bestaan te denken. Moeten deze niet eens worden aangepakt? Als je alle spinnen poep op een hoop veegt krijg je toch een berg waar je niet overheen kan kijken. Maar dan hoor ik alweer dat stemmetje in mijn achterhoofd… ’ja maar het zijn nuttige diertjes hoor.’ Nou ga dan ergens anders nuttig zitten wezen, maar niet tegen mijn huis aan zitten schijten. Vervolgens kijk ik naar mijn geknakte vinger. Oh ja, dit duurt nog even eer dit weer normaal werkt. Alles wat je dan ook aanpakt, of aanraakt schijnt dan met je middelvinger te moeten gebeuren. Één ding kan ik er wel goed mee. Hij staat stokstijf omhoog. Vervolgens kom je buiten, en kijk nog eens omhoog hoe mooi het toch geworden is al die nieuwe verf. Maar wat zit er nu hoog boven mij? Blijkbaar heeft een hooiwagen het gewaagt om vlak na het schilderen neer te strijken in de verse kleverige verf. Die gaat voorlopig niet meer weg. Jammer joh. We lopen naar de auto, en loop vervolgens nog eens met mijn gezicht door een spinnenweb heen. En normaal kan het me niet schelen, maar deze morgen wel. Ik sla wild om mij heen, en weet dan toch weer mijn middelvinger tegen de vuilnis bak te slaan. Waarom doe ik dit? We stappen in de auto en vervolgens begint er direct iemand achter mij te duwen. Wat heb ik misdaan? Ik wil geen haast hebben. Bij het volgende stoplicht gaat hij een andere kant op. Vervolgens denkt de wagen voor mij alleen op de wereld te zijn. En gebruikt daarom bij geen enkele afslag zijn richtingaanwijzer. Kijk je kan het wel eens vergeten, of te laat zijn. Maar mijn hele gevoel zegt dat dit een hufter is. Ik zie een dikken nek, grote rubberen oren. Zoals je op een speelgoed varken zou aantreffen. Je kan ook totaal niet meer door de auto heen kijken. Hij is gewoon stampens vol. Ook op de achterbank zitten twee enorme personen. Hij heeft geen kofferbak, en het lijkt wel of ze elk ogenblik door de achterruit naar buiten kunnen floepen. Allemachtig, deze zijn niet ingestapt, maar hebben deze met z’n allen aangetrokken. Dit kan niet anders.

Read the rest of this entry →

07

09 2014