MartinvanGijn.nl

Warmte, lang uitgestelde warmte

Vandaag een auto gehuurd met z’n vieren hier op Lesvos, want zo schrijven ze het hier. Kaartje meegekregen met bijzonderheden. Pas om negen uur vertrokken, want ik ben op vakantie. Dat het dan al smoor heet is zal me een worst wezen. Ik wil gewoon zweten als een otter. Er zit in de half open jeep zelfs een airco, die zetten we echt niet aan! Snel op weg. Waarom eigenlijk? We zijn op vakantie toch. Wij Nederlanders hebben dus direct al weer een kaart voor ons om niets te hoeven missen. En als het even kan de kortste weg naar al die bijzonderheden. We rijden door een landschap dat dor, droog en verlaten is. Hier en daar een soort van boerderij, wat geiten, een waterput en een groente tuintje. Zo te zien voor eigen gebruik. De wereld draait hier ook door, weliswaar zo’n tachtig jaar terug in de tijd. Maar gaat gewoon door. We rijden een dorpje binnen, en de mensen kijken je aan. Wat komen die in godsnaam doen? Een vrouwtje in een zwarte jurk zit buiten voor de deur aardappels te schillen. Ik knik vriendelijk, en ze houdt even op met schillen. Niks stress, niks haast. Gewoon de dagelijkse dingen afwerken, en het leven gaat voort. Alles gaat hier met de tijd mee, niet tegen de tijd zoals wij dat doen. Vaste tijden, vaste plannen, vast werk. En ja ook de vakantie staat vast, en moet overal tussen worden gepland. En zijn deze mensen minder gelukkig? Dat denk ik niet. Ik kan het ze niet vragen, want ik versta werkelijk niets van Grieks. Maar het lijkt in ieder geval zo. Europese unie, wat is dat? Crisis, nooit van gehoord. Het kabbelt hier verder zoals het kleine riviertje een eindje verder uitkomt in een poel met schildpadden. Zij zijn hier ook al een poosje op aarde. Dinosaurussen stierven uit door de jarenlange afkoeling van de aarde. Grote lawaaierige beesten die tonnen voedsel naar binnen werkte, of andere van soortgelijk kaliber opvraten. Niet de schildpadden, die keuvelden rustig verder. Wordt het kouder, dan trekken we onze kop in het schild, en wachten dat het weer warmer wordt. Geen eten? Dan slaan we maar een paar maanden over. Het is niet anders. Soortgelijk gedrag zie ik hier ook. De bediening bij de supermarkt zei mij het ook al. Zij is Engels, en is hier zeventien jaar geleden naar toe gekomen. Nooit gedacht aan teruggaan vroegen wij haar? Ach in Engeland is er ook crisis, wat het uit maakt? Dat mijn kinderen hier een rustig leven hebben. Geen gejaag, en vermaken zich heerlijk met een bootje hier voor de kust in het zonnetje. In Engeland kan dit ook, maar dan in de regen. Ze heeft gelijk, wie beslist over de “rat race”? Niemand toch? Daar ben je toch helemaal zelf bij. Na de schildpadden vijver gaan we naar het versteende bomen park. Het is nog eens een bevestiging van tijd heelt alle wonden. Hier zijn miljoenen jaren overheen gegaan om het zo te krijgen. Bomen die ooit fier wind en regen weerstonden. Ze staan hier als getuigen van een ver voorbije tijd. Van ons zal er zoveel niet overblijven. We maken maar een heel klein stukje van de aardse tijdlijn mee. Het vakantie gevoel willen we graag nog een tijd vasthouden. Maar je weet van jezelf al dat het niet gaat lukken. Thuisgekomen wacht er schilderwerk, je gewone werk, en wat al niet meer. Na één dag ben je het echt wel weer kwijt. En dromen dan weer van de volgende vakantie. In Griekenland, of ander land waar de tijd even langzamer gaat voor je gevoel.