De TV, een mooi medium

De TV, een mooi medium

Ooit begonnen voor het overbrengen van beelden. En toen werden het een heleboel beelden achter elkaar. Via de lucht, naar alle mensen thuis. In het het begin zwartwit, een raar houten kastje met een glazen ding erin. aan de zijkant twee knoppen, en nog eentje aan de voorkant voor het geluid. Één kanaal, en dat was toch wel genoeg. En om eerlijk te zijn denk ik af en toe wel eens was het nog maar zo. Want zodra er twee kanalen beschikbaar kwamen was het hek van de dam. Zus lief wilde toppop zien, en broer wilde graag het nieuws zien. Kleine familie drama’s speelde zich af rondom de buis. Later werd het nog gekker. En stel vrije jongens vonden het nodig om er nog een zender bij te bedenken midden op zee. Het oude REM eiland. En zo kwamen er ineens allerlei Amerikaanse en Engelse serie’s op TV. Rin tin tin, mister Ed het sprekende paard. Flipper, Lassie. Ja, tik het maar eens in op YouTube. Ze staan er allemaal weer. Allemaal te ontvangen op een stukje draad, gordijn rail, of zelf gemaakte vernuftige antennes van uiteen lopende materialen. Wat was vader handig, en met oneindige kennis… Vond je toen. Maar al snel was de keuze eigenlijk toen al teveel. Niet zelden ontaarde het in ruzie onder de kinderen. En met bloed zweet en tranen vervaardigde antennetje werd nu in nog kortere tijd in pasklare stukken de vuilnisbak in gesmeten. Zo, dat was dat. En ga nu maar lekker buiten spelen. Maar het hield geen stand. Ook een derde zender van Nederlandse bodem kwam erbij. Ze kregen hem in eerste instantie bijna niet vol. Sport, politiek, en klassieke muziek. En de zuilen begonnen al langzaam te wankelen. Vele reclames later strandde het kijk en luister geld met opnieuw een bedreiging. Ditmaal uit de ruimte vandaan. Via Luxemburg verzonden. Want anders zouden de rechters dit wel eens gaan verbieden. Het waren ordinaire piraten, die onze ether vervuilde. Meer was het niet. Véronique, RTL, met Nederlands nieuws, en weerbericht. Hoe verzin je het! En ook nog eens om half acht. NOS kwam pas om acht uur. Schande was het ketterij, zelfmoord, vervuiling, niet echt. Maar RTL bleef, en de NOS ook. Nog steeds het nieuws op acht uur. En inmiddels zijn we overspoeld met vele zenders van over heel de wereld. Leuke is wel dat de allereerste radio uitzendingen via een kabeltje in huis kwamen. En nu dus weer alles via dat ene kabeltje. Het eerste stukje nog steeds van koper. Maar dan gaat het al snel over in glas. Maar hoe blijf je dat volk vermaken. En waarom. Waarom is simpel. “reclame” Grote bedrijven, miljarden gaan er over de balk. En allemaal om de gunst van de kijker. Hoe krijg je die gebonden aan het toestel dat inmiddels als een schilderij aan de wand hangt. En vierentwintig uur beelden uit kan spuwen. Door honderden zenders, en net zoveel talen. Net als je denkt kan het nog gekker, dan is je wens snel vervuld. Trouwen op TV, ach wat onschuldig en leuk. Verbouwen, en eigen tuin. Zaterdagmiddag vermaak voor de ouderen van boven de vijfendertig jaar. Maar hier stopt het niet. Het volk moet vermaakt worden, kan het nog gekker? Ja het kan. Burenruzie, het spijt me, en love is all. Tranen moeten er komen. Is het niet van geluk, dan maar uit pure razernij. Of pure schaamte. Vreselijke ziekten verscheuren onze platte beeldschermen. Dood gaan van de meeste vreselijke ziekten worden smakelijk in beeld gebracht. ‘Duurt het nog lang dat u dood gaat?’
‘ Officieel heb ik nog drie maanden.’
‘Goh, wat erg erg. En hoe voelt u zich nu, zeker klote?’
‘Ach nee hoor, ik blijf nog zoveel mogelijk alles doen.’
Bent u wel helemaal goed bij uw denktank? Ik zou toch zeker nog ettelijke malen héél erg dronken worden. Nog een paar keer Japanse kogelvis gaan eten in een restaurant waarvan de kok niet zo nauwkeurig is met het snijwerk. S’avonds standaard bungee jumpen boven een betonplateau, en zeker geen water. Hallucinerende paddestoelen gebakken over mijn biefstuk, en een plakje spacecake bij de koffie. Eindelijk eens op mijn fiets over het randje van een ravijn rijden dat maar dertig centimeter breed is, en een kilometer diep zonder vangrail. Wel alles filmen natuurlijk. Het kan mooi op YouTube, en zo hebben de achterblijvers ook nog wat extra inkomsten. ‘Ja echt? Doet u dit echt? Mogen wij dan alles filmen?’
‘Nee, natuurlijk niet. Maar je mag er toch over fantaseren?’
Maar helaas zijn de programma’s geen fantasie. Echte gebeurtenissen in je huiskamer. Echte ellende….. Heeft u hier om gevraagd? Ik in ieder geval niet. Ik verlang weer terug naar Skippy, en Flipper. Om weg te dromen in een wereld die niet bestaat. Met altijd een happy end. Niet de echte wereld? Nee dat klopt, die maken we in het dagelijks leven genoeg mee.

[wp_ad_camp_1]

About The Author

Martin van Gijn

Other posts by

Author his web sitehttp://martinvangijn.nl

28

10 2012

0 Comments Add Yours ↓

The upper is the most recent comment

  1. Henny #
    1

    De kist , dat programma zal ik nooit naar kijken. En zo zijn er wel meer waar ik nooit naar kijk. Af en toe maar een muziekje op zetten. En als je nog niet dood ben , laten ze wel op tv weten dat je al dood bent. Walgelijk.Een foutje. Wie verzint zo iets.Vroeger, op dinsdag een film. Daar keek je naar uit. Nou kan je zappen naar zoveel en het is af en toe nog niks.
    Nee, tevreden wordt een mens nooit meer. Mooi geschreven of getikt dan.



Your Comment