MartinvanGijn.nl

Het moest er van komen

Vakantie in Griekenland, Kos.
Hoelang rij je naar Schiphol? Normaal een uurtje, maar laten we maar twee uur vroeger vertrekken. Om zes uur afgesproken in de park en fly. Dat leek me wel wat. Auto bewaakt, en ze brengen je zo voor de poort. Dus klokke vier uur uit Hellevoetsluis vertrokken. De N57 af, Europoort in, en direct in de file. Balen, ongeluk gebeurd? Vrachtwagen op zijn kop? Je weet het niet. Dit deel telt voor de rest van Nederland betreft berichtgeving niet mee. De lieftallige dame van mijn cruise Control heeft nog een alternatieve weg gevonden. Eigenlijk weet je al dat het geen bal uitmaakt. En je vervolgens op de parallel weg in de file staat. Er schieten direct al nood scenario’s door mij heen. Direct doorrijden naar Schiphol, en dan daar de auto maar stallen. Maar wonder boven wonder gaat het voorbij de twee tunnels weer goed. En komen we uiteindelijk veel te vroeg easyparksfly aan. Alles dicht. Maar een telefoonnummer bied uitkomst. De chauffeur stond op Schiphol. En was in zeven minuten terug. Dus tijd voor een sigaar, en sigaret naast mij. Alles in de bus geladen, en richting Schiphol. Ik probeer altijd wel een praatje te maken met chauffeurs. Maar deze was zelf al honderd uit aan het praten. Vrijgezel, en dat bleef nog wel even zo verzekerde hij ons. Nare ervaringen uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst zullen we maar zeggen. We eindigden met het gesprek met een caravan in Frankrijk. Wat anderen te kort komen hebben sommige weer veel meer. Maar beter zo als zo’n zwijgende pilala. Dus ook op de luchthaven veel te vroeg. De incheckbalie moest nog open gaan. Tegenwoordig kun je thuis al inchecken, dat scheelt weer. Scan je document in, bevestig de uitgeprinte label aan je koffer. En het verdwijnt in een zwart gat. Geweldig allemaal. Dan nog maar even naar buiten voor een laatste sigaar en sigaret. Het begrensde rook gedeelte bevatte twee palen met een gebogen stalen dak. Aan alle kanten open, met twee asbakken aan de zijkant. Het was tijdelijk stond er nog op. Maar zo tijdelijk dat het mos al tegen de palen groeit. Rechts komt iets aangelopen met wat flodderige kleding aan, en zo’n gehaakte muts op. In de verte graait hij steeds tussen de planten in de bloembakken. Ik dacht nog, ach een eigentijdse tuinman. Moet kunnen, waarom zou je zo’n speciaal pak aan moeten trekken. Steeds zie ik hem iets in een plastic zak doen. Steeds dichterbij komt hij. Nu zie ik ook dat hij er toch ietwat onverzorgd uitziet. Nu zie ik ook wat hij tussen de planten vandaan haalt. Het zijn sigaretten peuken, en ander bruikbaar materiaal. Nu vlak naast mij krijgt ook de vuilnisbak een stevigen beurt. Er komt nu ook voedsel naar boven. Met smaak wordt er aan geroken. Ook worden er nog zelfs halve sigaretten gevonden. Ja, dat is toch zonde. Ik denk dan bij mijzelf dat rokende mensen wel sterk moeten zijn. In weer en wind, altijd staan, en overgelaten aan alle elementen van de natuur. Zo van, je bent niet ziek, en nog gelukkig ook. Och, maar je rookt! Dan zullen we alle rookgelegenheden zodanig inrichten dat jullie wel ziek moeten worden. Want we kunnen het niet toestaan dat rokende mensen gezond overkomen. Kijk, er bestaan overal kant en klaar te bestellen rook hokjes hoor. Maar helaas voor de ingang van de wereldspeler Schiphol gaat dit over. Wel binnen nog iets aangetroffen. Maar vreemd genoeg is altijd weer dat het rook hok stijf vol van de mensen staat. En ernaast plek genoeg. Sodeju, maak het nou gewoon groter. Altijd maar dat vingertje. Dertig man op vier bij vier meter. Als rokende moet je ook wel sociaal wezen, want je staat zo in het oor van je medemens te blazen.
De douane, ja er is het één en ander veranderd sinds negentientachtig. De volgende stap is denk in zijn geheel uitkleden, en bukken. Allemachtig, het is nodig. Het moet allemaal, alleen maar omdat de ene medemens zo overtuigd is van zijn gelijk dat anderen blind moeten gehoorzamen aan die ene. Ieder geloof pretendeert dat het zo vredelievend is. Zo meegaand, zo zorgzaam. Maar durf er eens tegenin te gaan. Dan komen we naar je toe, we maken je af. Jou en je hele familie. En als we een atoom bom hebben gaan we die gebruiken ook. En heeft er dan gelijk? Niemand denk ik. Het gelijk moeten we nog krijgen. Maar dat kan nog wel even aanlopen. Dus alle tassen en opladers zijn nauwkeurig onderzocht. En dan mag je ook je schoenen weer aan, en riem. Ik liep ondertussen al met de broek op m’n hielen. Marian zag er nog leuker uit. Het was net zo’n god uit India, met acht armen op haar rug. Aan alles hing wat. Was het verbazing, woede, of totale ontkenning in haar ogen. Je moet het ondergaan. Eindelijk verlost uit deze wat stressvolle situatie liepen we verder. Aan het eind van het pad staan twee Nederlandse militairen met heel veel “speelgoed” om hen heen gehangen. Ook niet de kleinste uitgekozen voor deze functie. Je durft er amper naar te kijken. Je bent bang om elk moment te worden aangesproken met ‘freeeeees’, om vervolgens plat op de grond te worden gewerkt. Het geklik van handboeien op je rug, met een zwarte kap over je hoofd afgevoerd te worden. Maar nee, ze knikte beide vriendelijk. Natuurlijk we gaan naar Kos.
Bij de gate was het wederom…. Stil. Weer de eerste. Je kunt er maar staan. Maar zodra de eerste komen moet je snel zijn. Dan zit het ineens vol in no time. We hadden vijf minuten vertraging, maar kwamen twee uur later aan. Iemand moet een rekenfout gemaakt hebben. Zeer hartelijke ontvangst van het Arke personeel. Er gaan veel tamme schapen in een kleine stal moet je bedenken. De diversiteit van mensen is altijd leuk om naar te kijken. Sommige laten alles maar gebeuren. Andere zijn zeer angstig. Ze komen al lezend binnen. Zo van, kijk mij eens heerlijk ontspannen zijn. Maar in werkelijkheid loopt het dun door de broek. Blijven de hele reis apathisch in het boek kijken. Goh wat spannend. En dan heb je ook de gene die een zwakke blaas hebben. Ze blijven naar voren rennen. Sorry, pardon, mag ik er even langs. Weer andere zijn al een paar jaar overleden maar weten het zelf nog niet. En wat mensen niet allemaal meeslepen. Kleine hutkoffers lijken het wel. En dan de versnelling van het vliegtuig. In je stoel gedrukt, heerlijk is dat altijd weer. Zodra het lampje riemen vast is gedoofd moet iedereen ineens wat doen. Het best te vergelijken met mieren die een geur spoor volgen. Na drie en een half uur vliegen wordt de landing ingezet. Lichten uit, dat maakt het altijd extra spannend. Gelukkig geen geklap, alhoewel het een aardige verantwoording is voor de piloten. De koffers waren er echt snel. Na de koffers is het met de stroming meelopen. En je ziet vanzelf bekende tekens van de reisorganisatie. Iedereen lacht, en we proberen mee te lachen. Want om twee uur ’s nachts heb ik het wel even gezien. Maar het helpt wel om in de juiste stemming te blijven. Blijkbaar was er wel een kleine staking overdag geweest. En dit is nu precies wat wij de komende week gaan doen. “staken”

[wp_ad_camp_1]