Dak kisten
Dak kisten
Er is een vreemd fenomeen aan het gebeuren de laatste dagen. Op allerlei auto’s worden grote zwarte en grijze boxen gemonteerd. Spulletjes worden van zolder gehaald, en netjes opgeborgen in deze dak kisten. Mensen snellen ongeduldig in het rond. Nog de laatste etenswaren voor onderweg. Druivensuiker voor de aandacht. En vooral veel water, drinkwater. In het verre Oostenrijk is een bacterie opgedoken in het drink water. En dat wil je wel voorkomen. Want midden op zo’n ski piste wil je toch geen bruine strepen achterlaten. De sneeuw wordt er zo stroef van. En zo’n rare bobbel achter in je skibroek is ook geen prettig gevoel. Zeker niet als je nog eerst galant naar beneden moet skiën. En je moet er helemaal niet aan denken dat je ook nog even achterover valt, en een zogezegd zachte landing maakt. Nee, het leven gaat niet over bevroren rozen voor de wintersporter. Bedenk de weg er naartoe. Net onderweg, ‘mama ik moet plassen’. Godsamme, we zijn net twee minuten onderweg. Kon je dat niet eerder zeggen. Dan een uur later. ‘Zijn we er al?’ ‘Nee en hou nu een poosje je mond dicht. Ga maar auto’s tellen. Doe maar een DVD tje in de speler.’
‘Maar die heb ik allemaal al gezien.’
‘Dan kijk je ze nog maar een keer.’
‘Mag ik een snoepje?’
‘Nee!’
‘Nou, het is nooit leuk op vakantie, jullie zitten altijd te schelden.’
En dat de komende tien à twaalf uur richting Oostenrijk. Read the rest of this entry →