Stukje uit een volgend boek

Stukje uit een volgend boek

Peter kwam aan in Balie. Het schip bleef een hele week in de haven. Het was veel stukgoed. Ofwel veel losse producten. Toen werd er nog veel met de hand gelost. Ook met simpele kranen. Dus alle tijd om alles te verkennen. Peter was vaak alleen op stap. Dat vond hij heerlijk, geen gezeur van zijn maten. En gewoon andere mensen ontmoeten in een wildvreemd dorp. Er werd veel Nederlands gesproken, dus dat was makkelijk. Nieuwe dingen eten, vreemde gewoontes. Hij genoot van al dat nieuws, hij wilde de wereld verkennen en alles weten. Zijn eigen familie was niet zo avontuurlijk. Maar met Peter was dit anders. Als kind stond zijn besluit al vast, hij wilde de wereld over en alles verkennen. Hij was Lenny echt niet vergeten. Maar bij een man ligt dit toch anders. Veel lichamelijker, en kan dingen ook gescheiden zien. Dus gebeurde er best wel wat, het was dan alleen puur lichamelijk. Niets te maken met liefde. Alleen zou hij dat nooit vertellen aan Lenny. Dit zou altijd geheim blijven, zolang hij leefde. Avonds ging hij dan wel weer mee met de bemanning. Die gingen dan ook wel naar de hoeren, dat vond hij niets. Ze vonden dit wat vreemd. Maar Peter had zijn pleziertje al gehad. Het koste dan ook vaak niets, want hij zag er best goed uit. En wie weet sloeg zo’n vrouwtje een rijke zeeman aan de haak. Het was altijd het proberen waard. Maar de gedachte dat hij dit leven nu al achter hem zou moeten laten maakte hem gek. Hij vond haar ook nog veel te jong om nu al een vaste relatie te hebben. Z’n hoofd draaide om. Zoveel indrukken, geuren, gewoontes. Samen met zoveel vreemde op een schip, die ook nog eens een andere taal spraken. Goed, hij leerde dan wel vrij snel de nieuwe taal. Maar hoe druk je jezelf uit. Dit waren allemaal stoere zeelui. Voor emotie was niet echt plaats. En dat terwijl hij best wel een gevoelig karakter had. Maar langzamerhand werd dit veranderd in starheid, vaste gewoontes, niet je gevoelens tonen. Dat maakt je zwak. Het leuke is dan ook nog dat de één voor de ander dit niet wil erkennen. Dus hou je jezelf groot, en doe je mee met de meerderheid. Het lokte ook uit tot gevaarlijke acties. Jezelf moeten en willen bewijzen. Toen ze terug voeren met een lading hout om de kaap heen gebeurde het. Het halve dek lag vol met hardhout.


Weersvoorspellingen waren nog niet zo prachtig als nu. En uit het niets vandaan voeren ze dan ook een storm in. Verschillende uren beukten hoge golven tegen de boeg. Het opspattende water bereikte met gemak de stuurhut. De span banden om het hout rekten op. En er kwam ruimte tussen de hout pakketten. Bij de volgende hoge golf kwam het schip dwars te leggen. Dit wil je als kapitein niet zien gebeuren. De span banden konden dit niet aan. En één helft van de lading spoelde van het dek af. Een groot verlies, maar hierdoor helde boot heftig over naar de andere kant. Het was bijna niet meer te besturen. Er moest snel iets gebeuren. Ook de andere helft van de lading zou van boord moeten om het schip weer recht te krijgen. Iemand moest dit doen, en snel ook. Dit was Peter zijn kans om zich waar te maken. De held te zijn. ‘Ik ga wel’, riep hij uit. Er werd snel een plan gemaakt, als je al van een plan kan spreken. Een stevig touw om zijn middel moest voorkomen dat hij overboord zou slaan. Een scherpe bijl was zijn Gereedschap. Vanuit het gereedschap hok, waar ook alle stroppen en touwen lagen zou het gebeuren. De deur zwaaide open, en Peter liep richting het hout pakket. Maar net een paar meter verder werd hij al gegrepen door een hoge golf. Hij rolde een paar keer in het rond, en smakte tegen de wand aan. Hierdoor was het touw een paar keer om hem heen gewikkeld. Even was er paniek, en kon zich bijna niet bewegen. Maar een andere golf gooide hem weer om waardoor hij weer vrij was. In korte tijd was Peter al buiten adem. Drijfnat met zout zeewater, wat alles glibberig maakte. Hij kroop nu over het dek, om de houtstapel te bereiken. Maar net toen hij er bijna was kon hij niet verder. Achter hem zag hij dat het touw wat hem moest beschermen, en waar hij eventueel door terug getrokken zou kunnen worden klem zat. Hij trok er met alle macht aan, maar gaf geen krimp. Een nieuwe golf overspoelde hem. Hij kon ook de andere mannen niet meer zien die het touw vast hadden. Terug was ook geen optie, want het touw zat onwrikbaar vast. Er was maar één mogelijkheid over. Het touw door hakken. Peter hakte het touw door. Er waren maar twee slagen voor nodig. Nu was hij vrij, maar kon nu gemakkelijk over boord slaan. Met korte sprinten wist hij de eerste stapel hout te bereiken. Nu was het een kwestie van de span banden doorhakken. Maar dan zou hij samen met het hout overboord kunnen slaan. Met het korte stukje touw dat nog steeds om zijn middel hing, maakte hij zich vast aan de stalen beugel waar het hout aan vast gesjord zat. Van hier uit zou hij twee banden kunnen doorhakken. Hopelijk was dit genoeg om de hele lading te laten wegslaan. Het schip dook een diep dal in. Nu moest het gebeuren. Één slag links, en één slag rechts. Met keiharde ‘snap’ sprongen beide banden los. Met de volgende golf spoelde het meeste hout van dek. Peter stond als een verzopen kat aan de stalen bar. Nog steeds aan het korte stukje touw. Nu nog terug naar binnen. De kapitein had nog een plan in gedachte. Want met deze golven zou het onmogelijk worden om terug te komen. Net over de volgende golf heen gooide hij het roer om. Gaf vol gas, en wilde op deze manier draaien met het hele schip. Zo kwamen ze met de kont in de wind te liggen. Het schip dreigde bijna om te slaan. Dit was zeer riskant. Halverwege de volgende golf was het gekeerd. En alsof het een grote surfplank geworden was kreeg het een geweldige versnelling mee. Maar het dek was nu vrij van water. Peter begreep wat de kapitein z’n plan was. En hakte zich los met de bijl die hij nog steeds vast had. Maar nu werd de kont van het schip opgetild. Alsof hij op een grote glijbaan zat gleed hij richting gereedschap hok. Zijn maten stonden klaar, en grepen hem vast. Hij was gered! Hij was de held van die dag. En verkreeg zo zijn welverdiende credit. De kapitein besloot niet meer om te keren. Maar eerst voor de wind uit te varen, om later te keren. Een extra voorraad bier kwam tevoorschijn, en het was feest die avond. Met een brede glimlach viel hij in slaap. Dit was het echte leven!

[wp_ad_camp_1]

About The Author

Martin van Gijn

Other posts by

Author his web sitehttp://martinvangijn.nl

29

06 2011

0 Comments Add Yours ↓

The upper is the most recent comment

  1. h.van ijperen #
    1

    Nou zeg, je maakt er een mooi verhaal van en ik zag ook de mijne voorbij komen Petje af. Er valt nog heel wat te schrijven.



Your Comment to h.van ijperen