MartinvanGijn.nl

Een persoonlijke brief

Eens kan je schrijven en lezen. Je bent pas zeven jaar, en zeer leergierig. Heel je leven kun je nog zoveel schrijven, en lezen. Maar wat ben je dan verheugd als je de eerste zelf geschreven brief krijgt van je kleinzoon. Dan besef je weer hoe bevoorrecht wij zijn. Alles is geregeld. Naar de peuter-school, kleuterschool. En dan naar het voortgezet onderwijs. Natuurlijk zeg je nu, maar zo natuurlijk is het niet. Er zijn nog genoeg landen waar dit niet vanzelf sprekend is. We schelden wel eens op “ons” Nederland, maar sommige zaken zijn gelukkig goed geregeld. ‘Bedankt voor het bouwen van de boomhut.’ Het maakte eigenlijk niet uit wat er had gestaan, het is het idee. Welkom tot de wereld van de lezende en schrijvende mensen. Nu ging de brief vergezeld met nog wat tekeningen, die waren van de jongste telg van de familie. Een soort vaas naar maatstaven van de Germaanse trechter beker cultuur. Er stonden nog twee ogen op, en erboven stond opa geschreven. Ik keek naar mijzelf, en kon wel overeenkomsten ontdekken. Met een beetje geluk heb ik van haar, over vier jaar ook een brief te pakken. Het geheel ging vergezeld van een kistje dat met leer bekleed was. Altijd makkelijk om allerlei frutsels in te bewaren. Maar voorlopig zitten hier de eerste kostbare zaken al in. Ze zeggen wel eens geluk moet je afdwingen. Vandaag was dat niet nodig. Soms valt je het ten deel.

[wp_ad_camp_1]